1961. Ditte is zestien wanneer ze samen met haar Joodse klasgenoot Rivka een opdracht moet maken over de Tweede Wereldoorlog. Zestien was ook haar moeder Nora, toen ze verliefd werd op een Duitse soldaat. Maar over het verleden wordt niet gesproken in het gezin. Langzaam ontrafelt Ditte de geschiedenis van haar moeder en van zichzelf. En met die kennis komt ook verantwoordelijkheid. Hoe moet ze zich verhouden ten opzichte van haar vader, nu ze eindelijk weet wie hij is? En kan haar innige vriendschap met een Joods meisje die kennis overleven? 

Wilma Geldof is duidelijk nog altijd niet uitgepraat over de Tweede Wereldoorlog. Gelukkig maar, want wat kan ze die tijd bijzonder goed tot leven wekken. Tussen de zoektocht van Ditte, die over vier maanden loopt, verweeft ze de oorlogsjaren van haar moeder, van begin 1943 tot eind 1945. Helemaal meegesleept word je, in haar groei naar volwassenheid in die uiterst moeilijke jaren. Hoe ze haar eerste stappen zet in het verzet, in het spoor van haar grote broer. Hoe ze verliefd wordt –op de vijand nota bene–, zich daartegen verzet, maar daar niet in slaagt. Hoe ze als moffenhoer wordt opgesloten in een interneringskamp. 

De strijd van zowel moeder als dochter is met heel veel nuance verteld, waardoor je alleen maar begrip kan hebben voor beide vrouwen. Hoe bijzonder is het een boek te lezen waar je je met beide hoofdpersonages kan identificeren, ondanks de zeer verschillende tijden, door dezelfde leeftijd van beide. Ook de relatie tussen hen krijgt de tijd om een langzame evolutie door te maken: Ditte’s houding tegenover haar moeder loopt van medelijden over haat tot een zekere aanvaarding en toenadering. Heel bondig maar raak beschrijft de auteur het moment waarop Ditte een foto ontdekt van haar vader en zich realiseert dat hij een heel andere man is dan zij in haar fantasie had bedacht: “Ik sla mijn hand voor mijn mond. Geen Joodse jongen. Geen verzetsman. Een embleem van een adelaar.” Het gebruik van Duits in het boek draagt bij tot de waarheidsgetrouwheid van het verhaal. Heel naturel wordt dat herhaald in vertaling, of door Ditte opgezocht in het woordenboek. Een absolute aanrader!