In deze roman maakt de lezer kennis met de jeugdjaren van de hoofdpersoon, Dimitri Verhulst. Hij groeit op zonder moeder, de grootmoeder is de enige stabiele factor in een familie die zich zo asociaal als mogelijk is, gedraagt. De Verhulsten zijn volkomen aan lager wal geraakt, maar bezitten een ongetemde trots die ze met hun drankzucht en hun vuisten afdwingen. Deze roman is een loflied op drank, vervuiling, vrouwen en wangedrag. Alles wat passeert is in een filmische, recht toe recht aan stijl geschreven; hilarisch in ‘De ronde van Frankrijk’ en het wereldkampioenschap zuipen, ontroerend in de ‘zwemscène’. Maar de grondtoon in de twaalf hoofdstukken met memorabele gebeurtenissen blijkt een tragische te zijn: uiteindelijk verliest de hoofdpersoon zijn gevoel van verbondenheid met de familie. Is deze roman autobiografisch? Met alles, van motto tot de tekst op de achterflap, wordt deze indruk wel gewekt. Toch lijkt de verbeelding met de feiten soms een loopje te nemen. De lagen in de roman, de gedreven stijl met de spanning tussen tragiek en kolder hebben een boeiend verhaal opgeleverd.